W dzisiejszym poście nie będzie nic z rękodzieła. Kategoria psychodzielnicza ;-) Czyli moje rozważania na temat... pokory.

Kiepski temat? Ale sobie wymyśliłam? A właśnie, że tak!
Babcie powiedziałyby: w tym dzisiejszym świecie, to nie ma pokornych ludzi. Kiedyś to było inaczej!

A nieprawda! Zawsze człowiek miał i ma problemy z pokorą. A czy to taka zła cecha? Czy to takie niedobre uważać siebie za równie ważną osobę jak menel przy śmietniku, a nie za ważniejszą? A z czym Wam się kojarzy pokorny mężczyzna?! Brr... Przecież musi być hardy, buntowniczy, zuchwały. A która kobieta nie chciałaby mieć męża, uznającego swoje błędy, dążącego do zgody, a nie wojowniczego, zawsze wiedzącego lepiej?
Pokora wyszła z mody. Gdyby była kobietą nazywano by ją staromodnisią. A przecież - pokorne ciele dwie matki ssie.

Kto z nas nie wybaczy osobie szczerze żałującej błędu?
A kto z nas lubi zuchwałego człowieka, który z uśmieszkiem drwiny przeprasza, ale myśli inaczej?
Pokorne ciele dwie matki ssie...

Tak często przypominałam sobie te słowa. Niby proste. A ile razy brał górę gwałtowny temperament i nie było już czego "ssać".

Prawdziwa pokora jest w życiu jak mosty, które pozwalają bez przeszkód przejść urwiska i rzeki życia.

Pokora myli się nieraz z niskim poczuciem własnej wartości. Nie... Te dwie cechy można przyrównać do cegieł, z których jedna jest mocna, a druga zmurszała. Z której wybudujesz dom? Niskie poczucie własnej wartości więcej burzy niż buduje. Burzy Ciebie i osoby wokoło. A pokora wybuduje solidną osobowość do której lgną inni ludzie. Buduje szczęście, zadowolenie.

Niskie poczucie własnej wartości nie jest zaletą, nie jest pokorą. Świadomie trzeba przekuwać własne myślenie i zmieniać je na solidne, budujące.

Być pokornym, to być jak małe dziecko.
Uznawać, że są ludzie którzy wiedzą od nas więcej, rozumieją lepiej...


Tą krótką migawką moich przemyśleń pragnę podzielić się z Wami i życzyć Wam beztroskiego szczęścia... :-)